Kolejną pozycją czytaną przez klubowiczów DKK była niezwykła powieść Pawła Potoroczyna „Ludzka rzecz”.
Książka o wszystkim co się człowiekowi w życiu przydarzyć może: dobre i złe, śmieszne i tragiczne, wzniosłe i haniebne. Nie jest łatwa w odbiorze, bo dużo w niej odniesień do losu postaci, dygresji do zdarzeń w opisywanej wsi i historii Polski. Jednak warto czytać ją z uwagą i zastanowieniem, aby dotrzeć do tego co najważniejsze czyli prawdy o ludzkim życiu. Książkę można uznać za prowadzone po mistrzowsku gawędziarstwo, ale też rodzaj ballady wojennej i mini traktatu filozoficznego.
Tłem fabuły jest koniec wojny, a osią akcji pogrzeb urządzony zabitemu partyzantowi przez księdza, wbrew odgórnym zakazom okupanta. Dzięki wszystkowiedzącemu narratorowi możemy śledzić losy ciekawych i w mistrzowski sposób zarysowanych postaci bohaterów: Janka Smyczka – partyzanta, sowizdrzały i jego miłosnych przygód; Kazimierza – miejscowego właściciela zabytkowego karawanu pogrzebowego; dziedzica Radeckiego, którego żona jest Japonką, a synowie giną na frontach – jeden jako żołnierz niemiecki, drugi japoński; Żyda Hahama i jego synów, w szczególności najmłodszego Dełesia; piekarzowej Wandy rozmiłowanej w Skrzypku i innych rodzin w jednej z małopolskich wsi Piórków.
Powieść jest napisana ironicznym tonem, ale też z niezwykłym kunsztem i wyobraźnią. Autor posługuje się językiem gwarowo-ludowym, dosadnym, miejscami wulgarnym, wręcz zawstydzającym. Wszystkie te zabiegi wiernie oddają rzeczywistość i wyrażają ogrom ludzkich emocji. Zachętą do jej przeczytania nich będą słowa Tadeusza Konwickiego: „ Zdumiewająca książka. Nowy głos w dzisiejszej literaturze”.
M. J.